Kocham mojego męża także za to, że ani na moment nie ustępuje w swych muzycznych poszukiwaniach. Za to, że tak bardzo dba także o moją dźwiękową edukację. Zwłaszcza teraz, gdy nie mam tyle czasu (hmm, może to nie o czas chodzi, a o brak muzycznej koncentracji?) i wciąż podsuwa mi nowe muzyczne tematy…
Kiedy wracam, choćby po kilku dniach nieobecności, czekają na mnie jakieś jego nowe olśnienia, odkrycia muzyczne, muzyka, którą chce się podzielić… Och, I love it!
Słucham więc…
Mój mąż imponuje mi także swą rozległą wiedzą i muzyczną erudycją. Imponuje mi tym, że bezbłędnie rozpozna po kilku taktach poszczególne symfonie czy koncerty Beethovena. Mahlera. Rozróżni wykonania.
Mnie czasami wstyd. Bo to przecież ja zahaczyłam o szkołę muzyczną. To przecież u mnie się tyle muzykowało. To przecież ja znam nuty. To moja jedyna chyba na tym polu przewaga. I oczywiście to, ze to ja uprawiam muzykę czynnie. Choć robię to zdecydowanie za rzadko…
Tak sobie o tym myślę ilekroć widzę u M. bardzo duże zainteresowanie instrumentami. W tej chwili „przerabiamy” instrumenty dęte drewniane ;-) M. oswaja najprawdziwsze flety (sopranowy i altowy!) oraz przeróżne piszczałki i pastuszkowe fujarki. Próbował też fletni pana, ustnej harmonijki oraz wielu, wielu innych… O kastanietach, marakasach i innych przeszkadzajkach to nawet już nie wspomnę - dziecinada ;-)
Żarty żartami, ale w końcu to chyba dobrze, że oswaja się ze światem dźwięków od najwcześniejszych dni…
Może nasza miłość do muzyki przypadnie mu w udziale? Kto wie?
Kiedy wspominamy nasze studenckie czasy, kiedy każdą nadwyżkę finansową przeznaczaliśmy właśnie na płyty lub koncerty, i kiedy godzinami ślęczeliśmy przy odsłuchach w empiku ;-) to chyba bym sobie tego nawet życzyła…
Miłe uzależnienie… Mało szkodliwe.
Jejku, tyle muzycznych wspomnień… Wizyty w setkach lokalnych sklepów, sklepików z płytami – podczas każdej podróży. I nałogowe ich gromadzenie. Bo wciąż słuchamy z płyt. Wzdrygam się trochę na myśl o muzyce z komputera – mimo całkiem dobrych głośników podłączonych do niego. Jak niewiele słyszymy, odsłuchując z komputerów właśnie. Cóż… Znak czasów. Nasz M. nie kupi pewnie żadnej płyty. Nie przesłucha w całości. Będzie znał muzykę na wyrywki, jak niemal wszyscy teraz. No bo słuchamy po kawałku… I głównie w sieci.
A my wciąż w płytach. Są oddzielne regały: muzyka wspólna, muzyka bardziej moja, muzyka bardziej Jego. Ja nie dbam o porządek na moich półeczkach i przesłuchane płyty rzadko trafiają do właściwych pudełek. Potem żeby którąkolwiek odszukać mamy do czynienia z efektem domina ;-)
I coś na dobranoc. Bo czekamy na nową płytę tej wokalistki. Mimo że dała tu kiedyś najbardziej rozczarowujący koncert na świecie, uwielbiam ją ponad wszystko. I jak brzmi na dobrych kolumnach :-) M. wyciąga rączkę w ich kierunku, dobrze wiedząc skąd płyną dźwięki. Tam – mówi…
To jest utwór Stinga – wszystkim dobrze znany – ale ta interpretacja…
Posłuchajcie. Na dobranoc.
A dla równowagi – trochę malarstwa ;-)
Tęcza moja, reszta Jego! Wow! Prawda?
I dzieło w trakcie tworzenia :-)
