Addio...

...pomidory
Addio ulubione
Słoneczka zachodzące za mój zimowy stół...

/J.Przybora/

I ostatni wakacyjny autoportret. Z pomidorami ;-)

Pomidory.
Kupiłam dziś kilka i – muszę to powiedzieć – okazały się niejadalne…
Twarde, zimne, niedojrzałe...
Smaku pozbawione, o zapachy nawet nie wspomnę...
Ostatnie pomidory w tym roku. Oj tak!
W sercu – bolesne ukłucie…
Bo za pomidorami przepadam.
Oj, nadchodzi ciężki dla mnie czas…
Dobrze, że honoru bronią jeszcze te koktajlowe maleństwa, ale cóż to z nich za pomidory? Pomidorki ledwie... Pomidorowe czereśnie... Do sałatek. Do dekoracji. Dobre na choinkę ;-)

Te na zdjęciach to najwspanialsze pomidory pod słońcem.
Rosną w cudownym ogrodzie naszych Przyjaciół.
Prawdziwych pasjonatów sztuki ogrodniczej!
Takich pomidorów to już właściwie nie ma nigdzie indziej…
A w tym klimacie to na pewno…
Żywot tych pomidorów śledzimy od samego początku – od maciupeńkich sadzonek wygrzewających się na długim parapecie…
Potem z najpiękniejszych okazów pomidorów wyłuskujemy pojedyncze pesteczki – suszymy je na sitku, przesypujemy do papierowych tytek i oddajemy do „wylęgarni” – żeby ponownie trafiły do maleńkich doniczek…
W ten sposób "przedłużamy gatunek" :-)
A potem tylko modlimy się, żeby lato było słoneczne…

Jak te pomidory smakują…
Jaki tam zapach…
Z tych ostatnich robimy passatę.
Pasteryzujmy.
Trzymamy w dużych słojach.
Delikates!
Będzie na zimę dla M.