Z Enchocolatte. I jesień w Saskim.

Enchocolatte twierdzi, że przestała już wierzyć w to spotkanie.
Bo umawiałyśmy się od początku jesieni.
I jakoś ciągle coś…
Ja też już zaczęłam się obawiać, że przyjdzie nam umawiać się na sanki wkrótce ;-)
Ale udało się!
I było świetnie!
My bawiłyśmy się znakomicie. Chłopcy zresztą też…

Jaromir powitał nas lekko rozespany i odrobinę onieśmielony, ale po nie tak długiej chwili obaj z M. szaleli w Ogrodzie Saskim.
Odkryli bezpański, porzucony na placu zabaw rowerek (który jednak potem znalazł właściciela!) i od razu była zabawa!
A potem całkiem odważne, karkołomne wręcz wygłupy na karuzelach, na drabinkach…
M. dzięki Jaromirowi zdecydował się nawet założyć rękawiczki – których do tej pory nie znosił. Jednak widząc je u (prawie) trzyletniego kumpla, postanowił nie urządzać żadnych scen, a potem chyba nawet polubił ów wynalazek, co to łapki grzeje ;-) W każdym razie do końca dnia nie zauważyłam żadnych protestów…

W Ogrodzie Saskim obłędnie.
Niesłychanie.
Jest teraz tak pięknie…
I tak nam się dobrze rozmawiało z E.
Najpierw w plenerze, potem przy kawie… A jeszcze po drodze udało się nam zajrzeć do Delie i przez kilka krótkich chwil we trójkę gawędziłyśmy sobie przy fontannie :-)
To są dopiero spotkania!

Popołudnie z kolei na szybko. Szybka kawa z ulubioną kuzynką Taty M. Kawa znakomita zresztą. W nowym, nieodkrytym przeze mnie do tej pory miejscu. Do którego będę często zaglądać, coś tak czuję… Potem szybko przez Wisłę. Potem szybko do Radości. Kolejna szybka kawa. A potem już do Domu. Niestety wolno. W korkach… No i szybka kąpiel, kolacja i koniec dnia M.

Za to ja jeszcze wykonałam i odebrałam całe mnóstwo telefonów. Kładąc się spać, miałam wrażenie, że rozmawiałam dziś ze wszystkimi. Z każdym. Szybko więc zasnęłam.

A rano – bardzo rano – obudziło mnie niesłychanie piękne światło. Wschód słońca był zjawiskowy. I zła jestem okrutnie na siebie – bo nie zmusiłam się, żeby wstać i pstryknąć choćby jedno zdjęcie... A potem zasnęłam jeszcze na trzy kwadranse…

I dziś był kolejny długi i znowu trochę szybki dzień.

I będą zdjęcia, bo znów włóczyliśmy się po parkach. W arcymiłym towarzystwie. I wiecie co jeszcze?

Spotkał mnie dziś wielki zaszczyt – zostanę matką chrzestną małej Tosi… Pękam z dumy!

Enchocolatte, dzięki! Spotkanie i rozmowa z Tobą naładowało mnie jakąś niezwykle dobrą energią! Na cały dzień! I bardzo Ci dziękuję za to filcowe cudeńko! Jesteś piekielnie zdolna :-) a w moich oczach to w ogóle – jak już wiesz, ja mam problem nawet z przyszyciem guzika ;-)))