NY i inne miejsca przeznaczenia... Oraz ciąg dalszy ;-)

Gdzie jesteśmy?

W Nowym Jorku :-)

No, przynajmniej byliśmy tam kwadrans temu ;-)

Nie powiem, fajnie było... A M. to najbardziej podobały się taksówki!


***

Kij w mrowisko...
Bo jednak wrócę do tematu.
Bo pół nocy wtedy nie przespałam... A właściwie to oka nie zmrużyłam do rana.
W dodatku wcześniej, zamiast pakować walizkę, siedziałam do nocy odpisujac na komentarze ;-)
Co zaowocowało niepotrzebnymi zakupami wczoraj ;-) bo oczywiście czegoś tam do walizki zapomniałam wrzucić... Klasyka ;-)

Ale, ale...
Źle mnie chyba zrozumiałyście w większości :-(
A może w mniejszości?
Bo nie było to o wyborze, jakiego każda z nas dokonała... O tym, który słuszny, który nie...
Nie o tym!
Bo nie przyszło mi do glowy cudzych wyborów i decyzji oceniać czy komentować...
Więc struchlałam, czytając w komentarzach stopniowanie: no, która mama zła, lepsza, najlepsza...
Nie o tym miało być!!!

W zamierzeniu miało być o czymś zupełnie innym...
Jednak potoczyło sie w wiadomym kierunku.
Ale już chyba nawet nie zamierzam tego wyjśniać i prostować. Bo widzę, że donikąd w ten sposób nie dojdziemy...
W każdym razie przykro mi niezmiernie, że niektóre z Was poczuły się dotknięte albo nawet urażone - co wyczułam w tonie poniektórych komentarzy...
Przepraszam. Bo nie to było moim zamiarem.

W dodatku Tatuś M., odwożąc nas w czwartkowy ranek na dworzec - przejęty moim zaangażowaniem ;-) i poczuciem klęski (sic!) - zafundował mi wykład nt. społeczno-politycznego tła dyskursu, przyrostu PKB i o polityce społecznej państw na dorobku ;-)
Jakbym o tym nie wiedziała ;-)
Ale tu nie chodziło przecież o logiczne przesłanki i zdroworozsądkowe przyczyny takiego a nie innego dyskursu. Tu chodziło o emocje. Moje emocje. Wyłącznie.
Ale jednak zostałam do reszty pokonana...

Zatem muszę się pokajać ;-)
Ale wszystko to przez zmasowany atak pracujących zawodowo Mam maluchów... Z którym to atakiem mam ostatnio nader często do czynienia. Albo mam pecha, albo jednak coś jest na rzeczy...
I ponieważ media wyraźnie promują taki, a nie inny model macierzyństwa (w taki, a nie inny sposób oraz z takich, a nie innych powodów), poczułam się odrobinę zaszczuta...

I sądząc po liczbie maili, które nadeszły do mnie w wiadomej sprawie (wiele Mam nie zdecydowało się na komentarze głównie chyba z tego powodu, że cała ta dyskusja poszybowała w zgoła odmiennym kierunku, mianowicie w stronę istoty wyboru takiego lub takiego modelu rodzicielstwa), śmiem nadal sie upierać, że coś jest na rzeczy...
Ale - umówmy się - temat jest nie do pokonania...
Z wielu powodów.

Dlatego, zamiatając po tej całej, mało owocnej niestety 'awanturze' ;-) uśmiecham się do wszystkich fajnych Mam z taką samą sympatią i zrozumieniem :-)
I proponuję piosenkę...

I już wiem, o co chodzi z górami i dlaczego chyba jednak bardziej lubię morze...
Bo w górach jest cel i koniec. Szczyt i dno. Ciągła sinusoida. Ekstaza i udręka po prostu ;-)
A morze bezkresne... Mantra przypływów i odpływów. Bez końca i bez przyczyny.

I chyba znajduję się teraz w takim punkcie mojej drogi, że potrzeba mi bezkresu... Zamiast celu.
Potrzeba mi wielkiej wody... I już!

Kiedyś ktoś mi powiedział, że ta piosenka definiuje mnie jak żadna inna... I zrobiło mi sie całkiem miło wtedy!
Teraz, po latach, gdy jej słucham, to już nie jestem pewna, czy to akurat dobrze, że to ta piosenka akurat ;-)

Ale wciąż bardzo ją lubię. Śpiewać ją nawet lubię ;-)

PS I jeszcze jedno: za niecały rok wracam do pełnowymiarowej pracy zawodowej. Za niecały rok M. pójdzie do przedszkola. Wszystkim tym, którzy podtrzymywali mnie na duchu w chwilach zwątpienia, w momentach załamania i w takie dni jak tamta środa ;-) oraz wszystkim tym, którzy wytłumaczyli, dlaczego warto 'trzymać się swoich chmur', nie zerkając co i rusz na innych - z calego serca dziękuję. Dziękujemy.


PS#2 Przysięgałam sobie, że komputer otworzę dopiero po powrocie ;-) Nie wytrzymałam, hehe!
Odrobinę zaczynają już rudzieć drzewa wysoko na horyzoncie...
Kawa na tarasie z widokiem na wierchy. Wyborna. Tylko nad Bałykiem smakuje może odrobinę lepiej :-)
Ale góry to góry! Bo czasem dobrze jest ujrzeć cel i kres tej całej 'wędrówki'... Wtedy lepiej widać jej sens.

I znad tego kubka kawy Was pozdrawiam! I z Nowego Jorku ;-)


Przez pewien czas nas tu nie będzie. Ale wrócimy!
A jak wrócimy, to zaczniemy od książkowego wpisu. Od stosiku.
Z dedykacją dla Kemotki :-)

PS#3 Za lekturę 'Czarnego mleka'  Elif Safak się właśnie zabrałam. Chyba bardzo dla mnie ta książka... Zachwycająca. Choć inna niż wcześniejsze książki ES...
Lubicie Elif Safak?