Deszcz. Radziejowice. A także krótka wycieczka do pokoju nr 34.

Lato.
Radziejowice.
Letni, leśny domek.
Na skraju Puszczy Jaktorowskiej.
Nad rzeczką Pisią Gągoliną ;-)
Nad jeziorkiem.
Tylko czeka na nas…

A my wciąż tutaj…


A tam sosny po niebo.
Czekają…



Zdjęcia zeszłoroczne.
Oczywiście.
Póki co, winogrona tyci tyci…

<

Dziś deszczowo.
I dlatego bardzo za Radziejowicami zatęskniłam.
Bo lubię tę naszą leśną przystań nawet kiedy pada.
Może dlatego, ze kiedy pojechałam tam po raz pierwszy padało właśnie…

Kiedy deszcz bębni o parapety…
Jest przepięknie…

Kiedy mija popołudnie na poddaszu. Deszcz dzwoni w rynnach. Deszcz dzwoni nad głowami.
Kiedy okna mimo deszczu otwarte są na oścież.
Kiedy w perspektywie spacer – w kaloszach…
Kiedy w dzień deszczowy wokół cicho, kameralnie…
Kiedy drzemka poobiednia na tarasie. Mimo deszczu.

I ten zapach... Nie do opisania.
Tak las pachnie tylko tuż po deszczu…

PS. A dziś na obiad bób. Z koperkiem. Ubóstwiam!!!

***

A wczoraj spotkanie z A.
Z moją dawną współlokatorką z czasów studenckich. Współspaczką (uwielbiam to określenie!) z akademika…
Pamiętam nasze pierwsze spotkanie. Wybrałyśmy się na długi spacer i starały się naprędce streścić sobie wzajemnie (w wielkim skrócie) nasze dziewiętnastoletnie życia :-)
Natychmiastowe porozumienie. Chemia. Od pierwszego wejrzenia.

Dziś spotykamy się regularnie nad porządną latte i wspominamy te niemal już pradawne czasy ;-) Brać studencką. Akademik.
I dużo rozmawiamy też o naszym TERAZ. O Dzieciach. O przedszkolno-szkolnych planach (Synek A. ma już ponad 4 latka!). O Domach. O wakacjach. O wszystkim.
Uwielbiam te nasze spotkania…

Zawsze się zastanawiam, czy to możliwe, że przez te dziesięć przeszło lat nic a nic się nie zmieniłyśmy. Przynajmniej A. ;-)
Wciąż widzę w niej tę szeroko uśmiechniętą Dziewczynę, która otworzyła mi drzwi pokoju nr 34 i sprawiła, że okrutnie stremowana, wystraszona i przejęta wszystkim nowym i nieznanym, w jednej chwili przestalam się czegokolwiek bać i uśmiechnęłam się równie szeroko. A już wszystkie lęki odpuściły, kiedy okazało się, że A. uczyła się w tym samym liceum, co mój Tato. A jeden z najbliższych kumpli mojego Taty uczył ją historii. Jakoś się zrobiło swojsko. Familijnie. Bezpiecznie.
A jak wyciągnęłyśmy z naszych załadowanych plecaków płyty i okazało się, że część z nich się dubluje, to już naprawdę byłam w Domu.
I do dziś mam kilka takich płyt, które nieodwołalnie kojarzą się z A.
I z pokojem 34.


Ale długie to postscriptum ;-)