1/6

My. Czyli Mama i Tata :-)
Kilkulatki.
Miny mamy niezłe!

***

Od dnia, w którym urodził się M., niewyobrażalny ból, taki aż do trzewi, sprawiają mi filmy albo książki, w których mowa o krzywdzie dziecka… W których dzieci cierpią… Unikam.

Unikam zdjęć, które dokumentują miejsca i wydarzenia, gdzie dzieci są ofiarami…

Uciekam wzrokiem.

Zaciskam oczy. I pięści.

Staram się nie myśleć o dzieciach chorych. O przerażającej biedzie. O domach, w których dzieci głodują…

Tchórzostwo.
I bezsilność. 

Wiem.

Ale odkąd jestem mamą nie mam siły się z tym mierzyć.

I jestem zła na siebie, okropnie zła, bo kiedyś, dawno temu, myśląc o tym, czym w przyszłości chciałabym się zajmować, wierzyłam, że będę poprawiać świat. Że będę pracować na rzecz dzieci. Tych, które miały mniej szczęścia…

Nic z tego nie wyszło. Choć przez moment byłam blisko.

I mam potężne wyrzuty sumienia. I nie wiem, co z tym zrobić. Z innymi priorytetami. Z innymi pomysłami. Na siebie. Na życie.

I wiem, ze to tylko moje tchórzostwo.I zwyczajne lenistwo. Wygoda.

Ale wierzę wciąż w siebie. W to, że jeszcze spróbuję…

Dziś Dzień Dziecka.

Bardzo bym chciała, żeby wszystkie dzieci mogły być szczęśliwe. Żeby mogły być dziećmi. Jak najdłużej!

I żeby były zdrowe.

Tego bym chciała. Najbardziej na świecie.

Nic cenniejszego w tym świecie niż uśmiech dziecka.

Nic.

Wszystkiego najlepszego dla wszystkich dzieci! I dla tych, którzy nie przestali nimi być! Nawet wbrew metryce ;-)