Taka 'magdalenka'... Prawie na początek lata ;-)

 

Niczym proustowska magdalenka… Kawałek placka z owocami. Początek lata.

I rusza maszyneria.

Wspomnień…

Ten wpis powinien nosić tytuł ‘Nostalgia’… Bo wiele z tego minęło. Bezpowrotnie…

Stety czy niestety – dorastamy.

Dojrzewamy…

Zmieniamy się.

Bo ten placek z owocami… Taki wakacyjny.

Zastygłam z kawałkiem w dłoni.

I wspominam.

Dokładnie taki (a może smaczniejszy?) szykowała wtedy, podczas wakacyjnych wyjazdów, nasza Ciocia. Ogniowłosa :-)

Niemal w każde popołudnie…

Lato idealne.

Lato takie, wiecie, jak z powieści… Tych, które się łykało kiedyś tam… Czasem myślę, że chyba w XIX wieku jeszcze ;-)

Bo to tak dawno było.

Duży dom mojego wujostwa.

Przy Paderewskiego.

W pewnym uroczym miasteczku. Jednym z moich ulubionych.

Na południu Polski. Blisko gór i nad rzekami...

Duży, słoneczny salon… Na środku czarny Bechstein – fortepian, na którym grywałam. I akompaniowałam również.
Wtedy jakoś częściej niż dziś.

Wujostwo najczęściej nieobecne – choć duchem i owszem ;-) Ciocia – śpiewaczka operowa i wuj – profesor fizyki. Ekscentryczny. Acz uroczy! Niezwyczajna para…

My, mocno niepełnoletnie, pod opieką dwóch ulubionych cioć :-)

My, czyli ja i K.

Dwie kuzyneczki.

Podlotki wtedy ;-) - po trzydziestce dziś!

No i trochę jeszcze innych osób. Kilkoro dzieci. Paru dorosłych. Rodzina, przyjaciele, znajomi…

Jak to w wakacje…

Truskawki w Milanówku* – takie obrazki ;-)

Ekscentryczne ciotki i uroczy wujowie… Kuzyni. Kuzynki. Bliscy i dalsi krewni. Fajne, dobre duchy…

I jeszcze pewni trzej bracia. Synowie przyjaciół Rodziny. Trzej bracia i my dwie. Pod ich (wielce troskliwą) opieką ;-)

Przez te kolejne wakacje…

Zawsze na początku lata.

Starszy, młodszy i najmłodszy. Ten średni w moim wieku :-)

Został architektem. Najstarszy też.

Jakiś taki wyjątkowy to był czas. Tak teraz o nim myślę…

Z wielką nostalgią. I z sentymentem…

Takie lato w Polsce. Z wyprawami nad rzekę, wycieczkami w góry… Z lodami niedaleko miejskiego ryneczku i z długimi szlakami rowerowymi… Z popołudniami – rozkosznymi… Leniwymi, takimi w ogrodzie – z czereśniami, agrestem i kompotem z rabarbaru… I z tym plackiem z owocami i budyniem. Ze słomkowymi kapeluszami na głowach i chichotami podczas krojenia warzyw na sałatkę… I wieczorami przy fortepianie :-)

Albo z ogniskami i gitarą. Już po zmierzchu ;-) Ze świerszczami o zmroku. I pszczołami w południe. Z obrazkami jak z Leśmiana… Z naszymi niekończącymi się spacerami – moimi i tego średniego z braci… Głównie ;-)

Z malinami… Takimi leśnymi, których smaku nie zapomnę nigdy.

Z bezpańskimi kotami gdzieś po drodze…

I kozami :-)

I z ‘Buszującym w zbożu’ między innymi… Ze szczególną dedykacją.
Z prozą E.M.Forstera i z siostrami Bronte. Do poduszki i na białej ławce w ogrodzie. I z Makuszyńskim.
I jeszcze z jedną książką. Tą. Jedną z moich najważniejszych :-) Czytaną na dwa głosy i czworo oczu.

I z ciepłą herbatą z termosów i lodowatą wodą ze strumienia. Podczas naszych wycieczek.

Z noclegami pod spichlerzem. I dłuuugimi rozmowami przy księżycu…

Takimi aż po blady świt.

Z bezchmurnym niebem i z ulewami…
I z burzą - taką najprawdziwszą, letnią nawałnicą. Którą udało się nam przeczekać w jednej z najbardziej urokliwych kawiarenek - przy Długosza - w której serwowano tort z wietrzyka** ;-) Miedzy innymi...

I z porankami w górach… Ze wschodami słońca i z zachodami - takimi z widokiem na Tatry!

Wysokimi trawami, śpiewem ptaków w lesie i z jagodami czarnymi… Barwiącymi języki i dłonie na fioletowo.

Z tym wszystkim…

I jeszcze z wszystkim innym.

Próbuję pozbierać teraz to wszystko – w słowa, w zdania… Ponumerować i uszeregować w mojej wyobraźni i pamięci.

Nie potrafię.

Mam wrażenie, że wiele najpiękniejszego miało miejsce właśnie wtedy… Najważniejszego.

Najpiękniejsze wakacje chyba….

Trzy czy cztery lata z rzędu. Późna podstawówka i liceum.

Może pięć takich wyjazdów było? Może więcej?

Daleko wszystkim tym późniejszym (i wcześniejszym) do tamtych…

Daleko nawet tym najbardziej wymarzonym wojażom. Zamorskim i bardziej egzotycznym ;-)

Tamte były wyjątkowe…

I nieuchwytne jest o nich - teraz to widzę - wspomnienie…

Nienazywalne.

I nie znajdę tego pośród fotografii.

A  każde jedno wspomnienie uruchamia lawinę kolejnych…

Minęło…

Bezpowrotnie.

I odnoszę wrażenie, że każdy z nas dostrzegał wtedy wyjątkowość tamtych chwil… Ale może to złudzenie?

A czasem mi się zdaje, że gdzieś tam, w któreś lato, zgubiłam moją wściekle wtedy romantyczną naturę ;-)

Bo chyba już nigdy później aż tak romantyczna jak wtedy nie byłam, haha!

Może to i dobrze?

Ale lubię powspominać taką siebie.

Nastoletnią.

Z wiankiem z koniczyn i mleczy na głowie…Taką dziewczynę z ‘Malinowego chruśniaka’ trochę…

Moje lato Lucy ;-) [mrugam do tych, którzy znają ten film Bertolucciego i wiedzą, o co chodzi]

Garść wspomnień i pudło listów (i rysunków) od i do średniego brata ;-) mi z tamtych wakacji zostało.

I parę zdjęć.

I jeszcze smak placka z owocami.

I bambusowe sitko do parzenia herbaty ;-)

Parę książek, które wtedy czytałam.

No i słabość do zielonego tuszu do rzęs. Który uparcie od lat kupuję. Chyba tylko z sentymentu, bo nie używam – ale pamiętam, że w któreś lato, wtedy, na zielono rzęsy pomalowałam ;-)

Dziś tylko czarny. No, czasem oberżyna ;-)

A to życie moje tutaj, teraz – które kocham przecież najbardziej – czy jest kontynuacją tamtego?

Czy jakimś innym, zupełnie osobnym, rozdziałem?

Często zadajecie sobie podobne pytanie?

Ile Was z tamtych dni w Was teraz?

Mnie to nurtuję bardzo ;-)

Ech, taką mam widać naturę archeologa, haha! Rozgrzebuję to, co przysypane nieubłaganie płynącym czasem...

I ta myśl – o czym nieraz już tu pisałam – czy M. dostrzeże we mnie kiedyś taką dziewczynę z tamtych wakacji? Czy zawsze będę w Jego oczach taką już MAMĄ. Taką, która ‘zaczęła się’ w okolicach trzydziestki ;-)

Wybieram się dziś z Dziewczynami na wino.

Coś czuję, że powspominamy ;-)

Długi ten wpis. Wyjątkowo. Dotrwał ktoś do końca? Do ostatniej literki? ;-)

*) Mam na myśli tę piosenkę do genialnych słów Wojciecha Młynarskiego!!!

**) I mrugam tutaj do miłośników Tuwima ;-) Kawiarnia nosiła nazwę 'Spóźniony Słowik'. Nie mam pojęcia, czy jeszcze istnieje w ogóle...