środa, 15 czerwca 2011

Taka 'magdalenka'... Prawie na początek lata ;-)

 
Niczym proustowska magdalenka… Kawałek placka z owocami. Początek lata.
I rusza maszyneria.
Wspomnień…
Ten wpis powinien nosić tytuł ‘Nostalgia’… Bo wiele z tego minęło. Bezpowrotnie…
Stety czy niestety – dorastamy.
Dojrzewamy…
Zmieniamy się.

Bo ten placek z owocami… Taki wakacyjny.
Zastygłam z kawałkiem w dłoni.
I wspominam.
Dokładnie taki (a może smaczniejszy?) szykowała wtedy, podczas wakacyjnych wyjazdów, nasza Ciocia. Ogniowłosa :-)
Niemal w każde popołudnie…
Lato idealne.
Lato takie, wiecie, jak z powieści… Tych, które się łykało kiedyś tam… Czasem myślę, że chyba w XIX wieku jeszcze ;-)
Bo to tak dawno było.

Duży dom mojego wujostwa.
Przy Paderewskiego.
W pewnym uroczym miasteczku. Jednym z moich ulubionych.
Na południu Polski. Blisko gór i nad rzekami...
Duży, słoneczny salon… Na środku czarny Bechstein – fortepian, na którym grywałam. I akompaniowałam również.
Wtedy jakoś częściej niż dziś.
Wujostwo najczęściej nieobecne – choć duchem i owszem ;-) Ciocia – śpiewaczka operowa i wuj – profesor fizyki. Ekscentryczny. Acz uroczy! Niezwyczajna para…
My, mocno niepełnoletnie, pod opieką dwóch ulubionych cioć :-)
My, czyli ja i K.
Dwie kuzyneczki.
Podlotki wtedy ;-) - po trzydziestce dziś!
No i trochę jeszcze innych osób. Kilkoro dzieci. Paru dorosłych. Rodzina, przyjaciele, znajomi…
Jak to w wakacje…
Truskawki w Milanówku* – takie obrazki ;-)
Ekscentryczne ciotki i uroczy wujowie… Kuzyni. Kuzynki. Bliscy i dalsi krewni. Fajne, dobre duchy…
I jeszcze pewni trzej bracia. Synowie przyjaciół Rodziny. Trzej bracia i my dwie. Pod ich (wielce troskliwą) opieką ;-)
Przez te kolejne wakacje…
Zawsze na początku lata.
Starszy, młodszy i najmłodszy. Ten średni w moim wieku :-)
Został architektem. Najstarszy też.

Jakiś taki wyjątkowy to był czas. Tak teraz o nim myślę…
Z wielką nostalgią. I z sentymentem…

Takie lato w Polsce. Z wyprawami nad rzekę, wycieczkami w góry… Z lodami niedaleko miejskiego ryneczku i z długimi szlakami rowerowymi… Z popołudniami – rozkosznymi… Leniwymi, takimi w ogrodzie – z czereśniami, agrestem i kompotem z rabarbaru… I z tym plackiem z owocami i budyniem. Ze słomkowymi kapeluszami na głowach i chichotami podczas krojenia warzyw na sałatkę… I wieczorami przy fortepianie :-)
Albo z ogniskami i gitarą. Już po zmierzchu ;-) Ze świerszczami o zmroku. I pszczołami w południe. Z obrazkami jak z Leśmiana… Z naszymi niekończącymi się spacerami – moimi i tego średniego z braci… Głównie ;-)
Z malinami… Takimi leśnymi, których smaku nie zapomnę nigdy.
Z bezpańskimi kotami gdzieś po drodze…
I kozami :-)
I z ‘Buszującym w zbożu’ między innymi… Ze szczególną dedykacją.
Z prozą E.M.Forstera i z siostrami Bronte. Do poduszki i na białej ławce w ogrodzie. I z Makuszyńskim.
I jeszcze z jedną książką. . Jedną z moich najważniejszych :-) Czytaną na dwa głosy i czworo oczu.
I z ciepłą herbatą z termosów i lodowatą wodą ze strumienia. Podczas naszych wycieczek.
Z noclegami pod spichlerzem. I dłuuugimi rozmowami przy księżycu…
Takimi aż po blady świt.
Z bezchmurnym niebem i z ulewami…
I z burzą - taką najprawdziwszą, letnią nawałnicą. Którą udało się nam przeczekać w jednej z najbardziej urokliwych kawiarenek - przy Długosza - w której serwowano tort z wietrzyka** ;-) Miedzy innymi...
I z porankami w górach… Ze wschodami słońca i z zachodami - takimi z widokiem na Tatry!
Wysokimi trawami, śpiewem ptaków w lesie i z jagodami czarnymi… Barwiącymi języki i dłonie na fioletowo.
Z tym wszystkim…
I jeszcze z wszystkim innym.
Próbuję pozbierać teraz to wszystko – w słowa, w zdania… Ponumerować i uszeregować w mojej wyobraźni i pamięci.
Nie potrafię.
Mam wrażenie, że wiele najpiękniejszego miało miejsce właśnie wtedy… Najważniejszego.
Najpiękniejsze wakacje chyba….
Trzy czy cztery lata z rzędu. Późna podstawówka i liceum.
Może pięć takich wyjazdów było? Może więcej?
Daleko wszystkim tym późniejszym (i wcześniejszym) do tamtych…
Daleko nawet tym najbardziej wymarzonym wojażom. Zamorskim i bardziej egzotycznym ;-)
Tamte były wyjątkowe…
I nieuchwytne jest o nich - teraz to widzę - wspomnienie…
Nienazywalne.
I nie znajdę tego pośród fotografii.
A  każde jedno wspomnienie uruchamia lawinę kolejnych…

Minęło…
Bezpowrotnie.
I odnoszę wrażenie, że każdy z nas dostrzegał wtedy wyjątkowość tamtych chwil… Ale może to złudzenie?
A czasem mi się zdaje, że gdzieś tam, w któreś lato, zgubiłam moją wściekle wtedy romantyczną naturę ;-)
Bo chyba już nigdy później aż tak romantyczna jak wtedy nie byłam, haha!
Może to i dobrze?
Ale lubię powspominać taką siebie.
Nastoletnią.
Z wiankiem z koniczyn i mleczy na głowie…Taką dziewczynę z ‘Malinowego chruśniaka’ trochę…
Moje lato Lucy ;-) [mrugam do tych, którzy znają ten film Bertolucciego i wiedzą, o co chodzi]
Garść wspomnień i pudło listów (i rysunków) od i do średniego brata ;-) mi z tamtych wakacji zostało.
I parę zdjęć.
I jeszcze smak placka z owocami.
I bambusowe sitko do parzenia herbaty ;-)
Parę książek, które wtedy czytałam.
No i słabość do zielonego tuszu do rzęs. Który uparcie od lat kupuję. Chyba tylko z sentymentu, bo nie używam – ale pamiętam, że w któreś lato, wtedy, na zielono rzęsy pomalowałam ;-)
Dziś tylko czarny. No, czasem oberżyna ;-)

A to życie moje tutaj, teraz – które kocham przecież najbardziej – czy jest kontynuacją tamtego?
Czy jakimś innym, zupełnie osobnym, rozdziałem?
Często zadajecie sobie podobne pytanie?
Ile Was z tamtych dni w Was teraz?
Mnie to nurtuję bardzo ;-)
Ech, taką mam widać naturę archeologa, haha! Rozgrzebuję to, co przysypane nieubłaganie płynącym czasem...
I ta myśl – o czym nieraz już tu pisałam – czy M. dostrzeże we mnie kiedyś taką dziewczynę z tamtych wakacji? Czy zawsze będę w Jego oczach taką już MAMĄ. Taką, która ‘zaczęła się’ w okolicach trzydziestki ;-)

Wybieram się dziś z Dziewczynami na wino.
Coś czuję, że powspominamy ;-)

Długi ten wpis. Wyjątkowo. Dotrwał ktoś do końca? Do ostatniej literki? ;-)

*) Mam na myśli tę piosenkę do genialnych słów Wojciecha Młynarskiego!!!

**) I mrugam tutaj do miłośników Tuwima ;-) Kawiarnia nosiła nazwę 'Spóźniony Słowik'. Nie mam pojęcia, czy jeszcze istnieje w ogóle...

18 komentarzy:

  1. Tęsknię za magią dawnych wakacji(i nie tylko wakacji) :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Maggie, nie czaruj! ;) Dotrwałam i to z ogromną przyjemnością. Na tę archeologię to musisz pójść, koniecznie! :)
    Takie refleksje też miewam. I nie wiem czy dam radę pokazać mojemu Dziecku siebie sprzed dobrych kilku lat. Choć jak będzie miała ochotę to na pewno spróbuję.

    Serdeczności!

    OdpowiedzUsuń
  3. Maggie, dotrwałam czytając jednym tchem...:)Piękne wspomnienia!
    Wczoraj rozmawiałam z moim dziadkiem, właśnie o tych letnich wspomnieniach bo to głównie u dziadka i babci był ten DOM na wakacje...wyprawy do lasu, budowanie szałasów, chodzenie na ryby, zbieranie zboża z pól, które układały się w najpiękniejszy bukiet, pierwsze niewinne zauroczenia;)...i to wszystko układa się w kadry w głowie a nie na papierze :)
    I te SMAKI! Dziadek gotował pyszności a babcia była od słodkiego :)
    Zostały wspomnienia ale jestem pewna, że część mnie jest taka jak dawniej:)
    Mam nadzieję, że jak będziemy mieli dziecko to będzie ono miało swoje TAKIE miejsce, gdzieś na świecie! Tego bym sobie życzyła...

    OdpowiedzUsuń
  4. Maggie, czy dużo mnie zostało z tamtej dawnej mnie? Nie wiem, ale mam nadzieję, że tak. I żałuję, że nie przeżyłam takiego lata Lucy;) Podobnie jak kilku innych rzeczy, których nie zrobiłam kiedyś tam, a na które teraz już za późno. To wiem.

    Myślę, że obraz mamy jako mamy jest i będzie zawsze bliższy dziecku niż obraz mamy nastolatki z wiankiem na głowie i glanach:) Dla mnie tamten czas jest tylko mój i to są moje wspomnienia. Moje dziecko nie musi mnie takiej wspominać, bo ono będzie miał swój własny czas.

    OdpowiedzUsuń
  5. wlasnie wrocilam z podobnej podrozy. chodzilam po tych starych miejscach, ktore juz nie sa te same, ale zwlaszcza ludzie porozrzucani po swiecie i ich brak zmieniaja obrazek. nie udalo mi sie wszystkiego pokazac M., bo nie da sie cofnac czasu. dobrze jednak miec pudelko z listami i rysunkami (tez podobne posiadam ;-). i dobrze miec wspomnienia. niestety fotografi z moich wakacji na przelomie poodstawowki i liceum nie mam zbyt wiele. dzieki, ze sie dzielisz w wakacyjnym czasie wspomnieniami bardzo ladnie ubranymi w slowa. xoxo Ania

    OdpowiedzUsuń
  6. Maggie, ja mogłabym Cię czytać godzinami... Napisz książkę! Pięknie to wszystko spisałam, strasznie się rozmarzyłam i zaczęłam wspominać swoje lata i wakacje. A wczoraj spotkałam się z przyjaciółką z czasów podstawówki, nie widziałyśmy się cztery lata i znów ożyły we mnie wspomnienia. Nie wakacyjne, nie aż tak przyjemne, ale również zaczęłam zastanawiać się jak czasy moich dziecięcych i nastoletnich lat wpłynęły na to kim jestem teraz.
    A co do wakacji - u mnie były kolonie, wakacje na wsi u dalekiej rodziny (również z milionem przygód i również najmilej je wspominam) i wyjazdy nad morze lub Mazury. A takiego domu jak Twojego wujostwa to zazdroszczę ;) I cioci śpiewaczki operowej!!!;) Masz niezwykłą rodzinę ;) Bo pamiętam już wcześniejsze o niej wpisy.

    OdpowiedzUsuń
  7. A czy ja w placku widzę porzeczki???

    OdpowiedzUsuń
  8. mamo84, a jak ja tęsknię ;-)
    Miło Cię tu widzieć BTW!

    OdpowiedzUsuń
  9. Ivi, myślisz? Jako kolejny fakultet? ;-)
    Czy będzie miała ochotę poznać taką 'mamę sprzed lat'? Pewnie tak!

    Agnieszko, no to ja ci bardzo zazdroszczę w takim razie... Dziadka! Bo w moich wspomnieniach Dziadków zabrakło, niestety... I to jeszcze Dziadek od smakołyków - cudo!!!

    Delie, lato Lucy ;-) Do Ciebie mrugałam, hihi!
    Ja przeżyłam... Plenery nie takie, niestety, ale wiesz - trochę szczegółów się zgadza ;-)
    Wczoraj, z Dziewczynami przy winie, tak sobie właśnie pomyślałam - że na wiele rzeczy jest już po prostu za późno. I bardzo mnie to ukłuło... Po raz pierwszy tak mocno!
    Masz chyba rację z tym o Dzieciach. Że może te obrazy są im nawet niepotrzebne! Chociaż ja lubię taką moją mamę, taką dawną. Dziewczynę :-) Więcej jej wtedy wybaczam, hehe! A poza tym ja mam syna - pewnie się nie będzie tym wiankiem ekscytował ;-)))
    A glanów nie nosiłam!!! Martensy ;-)

    Aniu, no właśnie te maki mi wczoraj mignęły... Dziś zajrzę do Ciebie na dłużej!!! A takie pudełka - bezcenne, prawda?
    I dzięki za miłe słowo :-)

    OdpowiedzUsuń
  10. Kemotko, a niby o czy miałaby być ta książka? ;-))) I kto by ją przeczytał, hehe!
    Ech, no ruszyła lawina wspomnień, to prawda... Słońce już niemal przy zwrotniku Raka, pewnie dlatego ;-)
    Ja też wczoraj, z Dziewczynami, przy dwóch karafkach wina, do później nocy - fajnie było pogawędzić o tym i o owym...
    Na koloniach byłam RAZ jeden (i na zimowisku też RAZ) - później jeździłam bardziej na takie obozy różne - i letnie, i zimowe. A rodzinę mam zwyczajną raczej - choć może ciotka śpiewaczka rzadko się trafia ;-)

    A w placku - tak, to porzeczki :-)

    OdpowiedzUsuń
  11. Wspomnienia jak z dobrej powieści z młodzieńczych lat :)
    W mojej głowie ostatnio też to pytanie - ile mnie dawnej we mnie teraz - się pojawia...może dlatego że próbuję siebie na nowo zdefiniować, szukam...? Ale coś w nas musi być, gdzieś to chowamy :)
    A dla Glusia zawsze będę mamą-mamą, nie mamą-dziewczyną z tamtych lat...to wiem :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Wiem, wiem, z tymi glanami. Nie pisałam ad personam:)

    OdpowiedzUsuń
  13. Delie, mam wrażenie, że my tylko o butach ostatnio ;-)))

    To mój czuły punkt przez tą Twoją wzmiankę, że Ci się z obuwiem ortopedycznym kojarzę ;-))) Tzn. z Birkenstockami!
    Teraz mnie w glany wmanewrować chciałaś!!! O Ty!

    Uściski i dobrego dnia!

    OdpowiedzUsuń
  14. Sama mówiłaś, że nosisz je od dziecka;-)))))))) Birkenstocki. Widziałaś jakie kupiłam Chłopcu?

    OdpowiedzUsuń
  15. Widziałam! Cudne :-)

    Kiedy na tę kawę idziemy do Petit Cafe? Szarlotkę mają obłędną :-) Już sprawdziłam!

    PS Co z okularami? Dotarły już?

    OdpowiedzUsuń
  16. maggie, o okularach to Ci opowiem przy kawie. Nie dotarły i nie dotrą. Ale kupiłam inne:)

    OdpowiedzUsuń
  17. Lubie Cie czytac Maggie i wiele razy o tym tez mysle i sama nie wiem czy kiedys bede miala na to pytanie odpowiedz a tusz do rzes kiedys tez mialam, nie kolor zielony ale niebieski... :-) M

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję :-)