Idzie zima. O kradzieży rurek z kremem i o różnych instrumentach...

Zima idzie.
Na sto procent.
Bo pies głodny i głodny.
I ze stołu kradnie…
Wczoraj ukradł rurki z kremem. Cztery.
Ze stołu.
Ku mojemu całkowitemu osłupieniu – bo przed chwilą tam jeszcze leżały.
Przyszła E.
Spędziłyśmy przemiły wieczór przy wermucie i pieczonych jabłkach.
Nadziewanych konfiturą z pigwy.
I z cynamonem.
Byłyby i rurki….

Z E. to niesłychana znajomość.
Taka trochę w spadku.
Bo była najlepszą przyjaciółką mojej przyjaciółki.
Chodziły razem do liceum plastycznego.
E. jest malarką.
Ale nie maluje.
Za to robi inne, duże, ważne rzeczy.
Bardzo duże i bardzo ważne.
I w ogóle jest niezwykła.
I przeogromie ją lubię.
I solo, i w duecie. Bo do pary jest też P.
Ale wczoraj była sama, bo to miał być damski wieczór…

Przyjechała do nas (o dziwo nie na rowerze!) w zjawiskowych czerwonych hunterach!
Matowych, szałowych!
Osobliwych – tak o czerwonych kaloszach powiedział mój mąż ;-)
- Popatrz, jakie E. ma świetne huntery!
- Campery? – nie dosłyszał.
- Huntery!
- To na polowania?

I słuchałyśmy Cat Power.
W kółko jednej płyty, bo nie mogłam znaleźć pozostałych…

A poza tym Panie Janie.
Ja gram, a M. nie śpiewa.
Za to tańczy.
I gra równolegle.
Podchodzi i uderza w klawiaturę. Najczęściej rękami, ale zdarza się i klockiem! Woli basy. Podstawiam mu krzesło i on naprawdę gra!
Jest cudowny ten mój Syn.

I mimo że coraz bardziej osobny, to i częściej podchodzi tak sam z siebie, żeby się przytulić.
Do Mamy. Do Taty.
I jest taki roześmiany…
I uwielbia tańce.
Dziś od rana irlandzkie!
Marzy mi się stół, na którym mogłabym zatańczyć!

I jeszcze jedno.
Pieszczotliwie mówię do niego najczęściej Ptysiu.
Albo Królikowski. Od królika.
Albo Kukułko.
I dziś, kiedy tak do Niego powiedziałam, popatrzył na mnie, uśmiechnął się i z miną odkrywcy powiedział: KUKUŁKA!!!
Może teraz myśli, że tak ma na imię???

Trochę dziś zdjęć z moim stareńkim röslerem… Trochę ponad stuletnim :-)

I harmonijka... Po Dziadku.

Przydany podczas gry bywa drewniany klocek... A nawet królik ;-)

M. doskonale wie, gdzie powinny leżeć nuty... Uparcie kładzie tam różne książki, czasopisma... Do nut nie ma dostępu odkąd potargał na strzępy pewną partyturę ;-)