Pokaż mi swoją lodówkę…

…a powiem Ci, kim jesteś ;-)
Rzecz tutaj nie dotyczy zawartości, raczej tego, co na zewnątrz.

Drzwi lodówki zawsze jawiły mi się jako pewien wskaźnik szczęśliwości rodziny.
Coś w tym jest!
Uśmiechnięte, roześmiane zdjęcia dzieci, ich rysunki, plany zajęć, listy bieżących zakupów, numery telefonów, stare bilety do filharmonii, do kina, itepe…
Dla mnie lodówka jest swoistą to-do-list.
Jest domowym dziennikiem pokładowym.
Co i rusz odklejam nieistotne już zapiski, kartki, karteluszki – po to, aby zrobić miejsce na nowe…



































Zmienne.
I stałe.
Bo niektóre z nich wiszą od zawsze. Zdjęcia. Szczególnie to jedno – kawałek mojego rodzinnego Miasta. Najpiękniejszego w świecie. Najpiękniejszego z tej perspektywy właśnie. Z okien pracowni, która już nie istnieje. I góry, za których widokiem na horyzoncie tęsknię każdego dnia. Od lat już przeszło dziesięciu…
I stara pocztówka z tegoż miejsca właśnie.
Z czasów, których nie mogę znać i pamiętać, ale które często mi się śnią.
I Młody zając Dürera. Jeden z moich ulubionych obrazów. Gwasz, od którego nie potrafiłam oderwać wzroku przez wiele minut, podziwiając go wieki temu w wiedeńskiej Albertinie.
Ten właśnie obraz powieszę nad łóżeczkiem M.
Same magnesy – kawałek historii.
Skądś przywiezione, przez kogoś podarowane, kupione spontaniczne bo śmieszne, bla bla bla… Te „spożywcze” – w spadku po naszej Przyjaciółce, która wyruszając w świat, rozparcelowała swoją kuchnię :-) Nam przypadły magnesy między innymi.

Przybywa obrazków M.
Będzie ich coraz więcej…
Jak swoje powiszą, lądują w dużej teczce malarskiej ;-)

Dolna część lodówki zarezerwowana jest dla M.
Na razie zachęcam Go do układania tych arcyzabawnych magnesików.
Urocze są, prawda?

A lodówki lubię tylko białe.
Takie skrzywienie.
Nie przepadam za tymi w zabudowie (jak tu coś przyczepić?), stalowe kojarzą mi się z prosektoriami (mówiłam – skrzywienie ;-)), kolorowe, retro - owszem, bardzo mi się podobają, ale biała to biała!
Na lodówce Babcinej uczyłam się rosyjskich bukw.
Mińsk.
Do dziś niewiele więcej potrafię w tym języku przeczytać (czego się wstydzę bardzo i naukę rosyjskiego obiecuje sobie od dawna!). No może jeszcze Moskwa, wagon, Prokofiew i Białoruś. ;-)

Dziś wiele słów o niczym.
Dlatego niech piosenka chociaż będzie o czymś.
Bo chodziła za mną ostatnio.
Walk on by.

Spokojnego popołudnia!