Lazy Hazy Afternoon

Takie niedziele lubię :-)

Wypełnione do maksimum…

Rano – spacer z Delie. Z M. i z Chłopcem.

Z Chłopakami.

Tymi młodszymi i tymi starszymi ciut.

Z Tatusiami znaczy się…

I nawet nasz pies przybiegł się przywitać ;-)

I były sanki. I cudne słońce.

Taka zima jaką lubię!

A potem poszliśmy w trochę okrojonym składzie dalej.

Okrojonym, bo Tatuś M. poszedł szukać choinki…

A my trafiliśmy (nareszcie – bo wszystkich tam już wysłałam, gorąco lokal ów polecając, a sama do tej pory nie dotarłam!) w pewne urocze miejsce: z kominkiem, z hamakami, z wygodnymi wiklinowymi fotelami i pysznymi napojami na rozgrzewkę.

Przy okazji (i przy akompaniamencie akordeonu) wysłuchaliśmy opowieści o Pani Zimie. M. w rytm zimowych melodii zaprezentował parę układów choreograficznych ;-) podczas gdy starszy Chłopiec zastygł w fotelu podziwiając przedstawienie…

Wypoczęłam.

Jakoś mi tam dobrze się zrobiło… I to miejsce tak jakoś zadziałało. I towarzystwo. Przemiłe…

Zdjęć stamtąd za to zero, bo i ciężko pstrykać kiedy ręce wiecznie zajęte a oczy dookoła głowy ;-)

A dzień miał dalszy ciąg.

Bo wieczorem odwiedzili nas E. i P.

I były zaległe muffiny urodzinowe dla E.

Z jedną świeczką, ma się rozumieć! Bo kto by tam wiek Przyjaciółce wypominał ;-)

I inne smakołyki.

I trochę wina.

I przy tym winie planowaliśmy przyszłoroczny wypad do Tyrolu. Bo za niczym tak w tym roku nie tęsknię jak za nartami! Och, jak bardzo o nich marzę!

I słuchając nowej Cassandry (goście wzgardzili repertuarem świątecznym!), snuliśmy się wokół miliona tematów. Przy winie i świątecznych światełkach...

M. zupełnie zapomniał o poobiedniej drzemce.

Zapomniałby i o kolacji. O kąpieli. O potrzebie snu...

W weekendy zdarza mu się to często ostatnio…

Bo więcej się dzieje.

Bo atrakcji moc.

Bo Tatuś.

Bo szkoda już na drzemki, na sen czasu, jak przypuszczam…

Lubię takie niedziele.

W kuchni potężny rozgardiasz…

Nieważne…

Porządkami zajmiemy się jutro…

W naszym adwentowym kalendarzu coraz więcej pustych już szufladek…

A w tej dzisiejszej coś specjalnego…

Nie jest to może tak do końca piosenka świąteczna, ale ilekroć jej słucham, wokół robi się jakoś tak mocno gwiazdkowo…

Mam dwa piękne wspomnienia związane z tym utworem.

Jedno bardzo szczególne.

Bo kiedy urodził się M. – dokładnie w chwili, w której po raz pierwszy na Niego spojrzałam – usłyszałam ten temat w telefonie dr Aduku, lekarza odbierającego poród… Zresztą serdecznie z nami zaprzyjaźnionego :-)

Było to najpiękniejsze ze znanych mi wykonań tego utworu – co tam legenda Louisa Armstronga wobec polifonicznego dzwonka telefonu położnika ;-)

I do dziś uważam, że nie ma piękniejszego i bardziej świątecznego utworu niż ten.

Mimo, że ani słowa w nim o reniferach ;-)

A ta wersja to John Legend – głos, którym zachwycam się od kilku dni. Od chwili, w której wysłuchałam jego duetu z Cassandrą Wilson na jej ostatniej płycie…

Posłuchajcie!!!

Dobrej, spokojnej nocy…

Albo dzień dobry – jak kto woli…

W każdym razie, ja już idę spać…

Po od godziny jest już jutro...