Czasami...

Czasami jest ciężko.
Czasem przychodzi taki dzień.
A nie przychodzi wsparcie.
Ani zrozumienie.
Powoli wkraczamy w fazę buntu. Jeszcze nie dwulatka, ale zaczyna się…
Słowo ‘nie’ traci na znaczeniu.
Pojawia się upór. Złość – nie złość. Bardziej upór.
Do pary z uroczym, nieprzejednanym uśmiechem.
Który jednak wymusza.
I płacz. Na zawołanie. Wielkie jak groch łzy spływają po tej najsłodszej buzieńce i próbują nakłonić mnie do jakiegoś ustępstwa…
A ja czuję się niczym kat.
Nie wolno! Nie wolno! Nie wolno!
Nie i nie i nie!
Na pewne rzeczy pozwolić nie mogę. Po prostu.
I coraz bardziej trzeba się gimnastykować, żeby odwrócić uwagę Dziecka, kiedy zajmie się czymś niewłaściwym, czymś niebezpiecznym…

Przychodzi taki cudowny moment, kiedy z fazy intensywnej (głównie) pielęgnacji wkraczamy w zupełnie nowe obszary. Kiedy Dziecko staje się coraz bardziej Człowiekiem. Bytem osobnym. Samostanowiącym, a w każdym razie do samostanowienia dążącym. To fajny moment, fajny czas. Rodzaj ‘nagrody’ za te pierwsze, mniej wdzięczne miesiące… Bo to okres cudownego i wszechstronnego rozwoju Dziecka. Także czas najsłodszej czułości.
Wspaniały to czas, ale i piekielnie trudny.
Bo co krok pojawia się słowo ‘odpowiedzialność’.
Za wszystko.
Za kształt, jaki to wychowanie małego Człowieka przybiera.
Za słowa, które wypowiadamy (i nie).
Za gesty, które wykonujemy (bądź nie).
Za emocje, które okazujemy (albo ich szczędzimy).
Za każdy dzień, który spędzamy z Dzieckiem. Za każdą chwilę.
Ciężar.
Momentami nie do udźwignięcia.
Kiedy obcujesz z Dzieckiem tę niemal cała dobę, gdzieś czają się również te niechciane uczucia.
Oraz zwyczajne, ludzkie zmęczenie.
Wątpliwości.
I ból, jeśli nie potrafisz sprostać postawionym samemu sobie wymaganiom. Oczekiwaniom.
Poczucie winy.
A jednocześnie potrzeba, aby zostać rozgrzeszonym.
Pocieszonym.
A przede wszystkim zrozumianym.
Czasami jednak trzeba uporać się z tym wszystkim samemu.
Wtedy jest najciężej…
Bo nie jest tak naprawdę łatwiej, kiedy jesteś przez cały czas z Dzieckiem.
Bo świadoma decyzja o ‘pełnowymiarowej’ opiece okazuje się czasami pewnego rodzaju obciążeniem.
Bo to taka ‘praca’, z której nie wraca się ‘do domu’.
Od której nie ma weekendów.
W której równocześnie musisz być pracodawcą i pracownikiem. I kontrolerem jakości ;-) Swoista schizofrenia. Wygląda to trochę inaczej niż w przypadku prowadzenia własnej firmy. Bo nie możesz zamknąć biura ani ogłosić bankructwa. Bo po prostu nie możesz spławić ‘klienta’ albo negocjować w nieskończoność niekorzystnej umowy…
I to taka ‘praca’, na którą narzekanie nie godzi się. Po prostu. Chyba że ryzykując utratę praw rodzicielskich ;-)
I to wszystko jest czasami bardzo męczące.
A wysiłek często niewidoczny.
Taki paradoks.
A jednak tę ‘pracę’ wykonuję z pełną premedytacją. Z ważnym celem. Z pasją. Z poczuciem pełni.

Bo częściej jest dobrze.
I to jest najważniejsze…

Wiem, że kiedy już wrócę do tej bardziej ‘prawdziwej’ pracy – będę tęsknić za tym czasem. Którego zostało nam już mniej niż więcej…
Będę tęsknić, ale też będę szczęśliwa z co najmniej dwóch powodów.

Że teraz już jestem TAM.
I że wtedy byłam TU.


M. coraz bardziej dokazuje. Pojawił się upór. I płacz ‘na siłę’. Niezbędny jest tu spokój i opanowanie, które jednak kosztują mnie coraz więcej. Jednak.

Uff, w końcu to z siebie wyrzuciłam.
Dla równowagi – jakaś wesoła piosenka świąteczna, dobrze?
Chodzi za mną od rana, a ten stary 'teledysk' mnie rozczulił.
Miało być coś po polsku – ktoś mi zarzuci, że promuję wyłącznie obcą kulturę, hihi – ale po polsku będzie jutro.
Obiecuję.

I dziś lampiony trochę po pop-artowsku.
Trochę. Andy Warhol by się uśmiał ;-)))
Jak ktoś jednak fałszywego pop-artu nie lubi – odsyłam do wczorajszego wpisu :-)

Spokojnego popołudnia!
My chyba na sanki się wybierzemy, bo trochę sypnęło :-)