Dziś o choince.

I o światełku. Choć miało być o książkach. Ale o tym jednak później…

Zacznę od choinki. Wczoraj przeczytałam w kulinarnym dodatku do jednego z tygodników wypowiedź pani Magdy Gessler (mojego kulinarnego guru – kulinarnego, niekoniecznie telewizyjnego!) o choince właśnie.
Że musi być kolorowa.
Że nawet odrobinę kiczowata być musi.
I ja się z tym zgadzam.
Bardzo.
I nie znoszę eleganckiej choinkowej konfekcji rodem z Elle Deco (choć sam magazyn swoją drogą lubię bardzo i podczytuję!)
Choinkowego chilloutu.
Choinkowej monochromii.
Stonowanej.
Lubię choinki kolorowe. Bajeczne. Pełne ozdób. Takich – każda z innej bajki.
Lubię choinki takie trochę rustykalne.
Wielobarwne.
Pachnące oczywiście.
Lubię kiedy choinka ma charakter. Osobowość. Kiedy opowiada historię…
Kiedy w niczym, absolutnie w niczym nie przypomina choinek z centrów handlowych ani studiów telewizyjnych.
Choinka to też opowieść o Domu, o Rodzinie. To ładne, kiedy każda bombka, każdy dzwoneczek, łańcuch, cacuszko mają jakąś swoją historię.
Mój wuj przechowuje na przykład przedwojenne jeszcze bańki (tak je nazywa), które to kupił jego ojciec tuż przed narodzinami syna. Wuja ojciec zginął w czasie wojny, bombki (bańki) przetrwały…
My też mamy kilka takich choinkowych precjozów.
Drewniane, strugane ptaszki, gwiazdki z wosku, aniołki z białego runa, maleńkie witrażyki, dzwoneczki, złocone orzechy, a także kolorowe, błyszczące lwowskie ozdoby – takie same, które zdobiły choinkę moich pradziadków jeszcze przed wojną, a które wykonała ręcznie pewna wiekowa, pamiętająca jeszcze tamten Lwów, pani - ciocia mojej koleżanki z pracy :-)

Magda Gessler napisała też, że choinkę powinni ubierać dorośli.
Dzieciom.
Że ona z dzieciństwa pamięta, jak razem z bratem czekała zamknięta w osobnym pokoju i nie mogła się doczekać kiedy usłyszy głośne JUŻ!
Bo wtedy Rodzice uroczyście otworzą przed nimi drzwi do oświetlonego blaskiem wystrojonej choinki pokoju…
Tak się tworzy magia Świąt…

Ze swojego Domu pamiętam, że to ja ubierałam choinkę.
W Wigilię rano.
I myślę, że warto utrwalić ten zwyczaj ;-)
W tym roku też ją ubiorę.
I w następnym też…
I za każdym razem niech to M. ma niespodziankę!

Jutro Wam opowiem na jaki ‘genialny’ pomysł wpadłam rok temu.
Pomysł dotyczył bombek na choinkę i wcale tak ‘genialny’ jednak się nie okazał…
I sama z siebie się śmieję teraz…
Ale to jutro.

A nasza pierwsza tegoroczna choinka została narysowana przeze mnie i ‘ozdobiona’ przez M. naszymi ulubionym kredkami!
Przykleiłam ją w kuchennym oknie!
A wokół powiesiłam światełka!
Podczas ‘dekorowania’ choinki w użyciu był cateye.
Światełko - nowa ulubiona zabawka M.
Efekty można podziwiać na zdjęciach :-)
A z tym światełkiem to cudna historia – kiedy buduję M. tunel-norkę z materaca, od razu biegnie po latareczkę i w tunelu natychmiast robi się jaśniej!

Dziś siadam do pierniczków.
Miały być serduszka, ale zgubiły mi się gdzieś serduszkowe foremki. Tzn. odłożyłam je gdzieś, ‘żeby się nie zapodziały’ :-))) Pewnie razem ze świątecznymi kartkami, których nie mogę znaleźć, hehe!
Gwiazdki więc będą z foremki, a serca wytnę nożem ;-)
Ot co!

Dziś Christmas Jig :-)
Z płyty, której słuchamy, słuchamy i słuchamy!
I przy której nawet tańczymy!
Ach, bo przy tym utworze nogi same rwą się do tańca!
Kto nie wierzy, niech posłucha jeszcze raz. I jeszcze raz. I jeszcze raz…
I może jeszcze głośniej!!!
A płytę wszystkim polecamy na Święta! I na cały rok! Bo słuchamy jej od jesieni! Nieprzerwanie!

A tak BTW powiedzcie mi, co u Was mieści się na czubku choinki?
Gwiazda?
Szpic?
A może anioł?

Spokojnego wieczoru!!!