Lazy Hazy Afternoon

Myślałam, że będzie mi potrzeba więcej czasu...
Ale już jestem.
Z powrotem.


Syndrom japońskiego turysty.
Zwiedza, wraca z trylionem zdjęć, lecz męczy go poczucie, że tak naprawdę niczego nie widział. Niczego nie przeżył… Nie doświadczył.

Ale spróbuję.
Raz jeszcze…
Mimo że zdarza mi się czasem gubić teraźniejszość. Kiedy jej nie przeżywam, bo rejestruję czas miniony… Ale też kiedy jej w żaden sposób nie zatrzymuję – słowem, obrazem…
Na tym, co dzisiaj nie mogę się skupić, bo myślę o tym, jak złapać wczoraj za ogonek Lecz w ten sposób umyka mi często to, co istotne teraz. I koło się zamyka…
Absurd.

W przedostatni dzień roku odwiedziliśmy zegarmistrza.
M. jak zaczarowany zerkał na ścianę pełną zegarów.
Bam.
Bam to zegar.
Każdy.
Żadne tik-tak, żadne bim-bom. Bam – po prostu…

Maleńki pokoik – taki kamerlik pełen tarcz, wskazówek, sprężyn i wahadeł…
Tik-tak, tik-tak… Chorały sekund…
I maleńki pan.
Ponoć zegarami zajmuje się od zawsze. Tak przynajmniej twierdzi mój Mąż. I nic a nic przez dziesiątki lat się maleńki pan nie zmienia – jakaś przewrotność – wszak pośród tylu zegarów upływ czas wydawałby się jeszcze bardziej dotkliwy...
A może wcale nie?
U zegarmistrza czas po prostu się zatrzymał.






Ten zegar na zdjęciach jest mój.
Jest bardzo stary.
I skrywa tajemnicę.
Czuję to.
I wiem, bo na odwrocie tarczy znajduje się pewien znak.
Nie znam historii tego zegara, nie wiem komu odmierzał godziny, minuty… Nie mam pojęcia, kto spoglądał na tę tarczę… Zegar trafił do nas z antykwariatu. W prezencie od Mamy.
O pełnych godzinach wydaje piękny, głęboki dźwięk…
Bam…

Chyba nie lubię podsumowań.
Ale myśląc o minionym roku, nie myślę o upływającym czasie. Myślę o ludziach.
O wielu bliskich, cholernie mi bliskich osobach.
Przyjaciołach.
Tych prawdziwych.
Których w tym roku było w moim życiu jakby więcej…
Nie wiem, czy to dlatego, że więcej było czasu.
Na wszystko.
Dla wszystkich.
Czy z jakiegoś innego powodu…
W każdym razie mijający rok przyniósł też kilka nowych (albo odnowionych) niezwykle dla mnie ważnych znajomości.
I spotkań.
Ważnych. Inspirujących. Niezapomnianych.
A co również ważne – Ci, którzy byli w moim życiu nieistotni, nieprawdziwi w swej przyjaźni – tak jakby zniknęli… Uff….

Dlatego też, nie czyniąc tu żadnych podsumowań i nie dzieląc czasu na miniony i teraźniejszy, życzę wszystkim, aby nam nie brakowało czasu.
Dla bliskich.
Dla przyjaciół.
Dla tych, którzy najważniejsi...

Jutro ostatni dzień roku.
I jedno tylko postanowienie.
Obyśmy w następnym nie przeoczyli niczego, co ważne. I zapamiętali to, co warte zapamiętania. I znali umiar.
We wszystkim.

Serdeczności.

A choinka będzie już z datą 2011 :-)

Do siego roku!!!

No i oczywiście piosenka. Na koniec roku.